หนังสือเล่มเดียวกัน ถ้าคนที่อ่านอ่านด้วยประสบการณ์และมุมมองที่ต่างกัน จะเข้าใจและได้อะไรจากข้อความไม่เหมือนกัน ในตอนที่อายุใกล้จะครบ 43 ปี ทัศน์รู้สึกชอบและเข้าใจคำว่า "ยอมรับและให้อภัยตัวเอง เป็นการรักตัวเองที่ดีมากๆ" ค่ะ
"ยอมรับ" สิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว จากการตัดสินใจของเรา ไม่ว่าผลที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นจะดีหรือไม่ดี ทุกเหตุการณ์ล้วนมีสิ่งดีดีให้เราเรียนรู้เสมอ เราจะโตขึ้นเมื่อได้เรียนรู้จากความผิดพลาด จงมีความสุขเล็กๆ น้อยๆ กับเรื่องราวที่พบเจอ เราไม่จำเป็นต้องวาดหวังจะพบเจอแต่ความสวยงามที่สมบูรณ์แบบ เพราะมันไม่มีอยู่จริง คนเราผิดพลาดกันได้ แค่ต้องก้าวผ่านให้ได้ สิ่งไหนที่เจอแล้วรู้สึกมีความสุขใจก็จงสุขและพร้อมรับกับสิ่งที่ไม่คาดคิด เหมือนกับประโยคที่บอกเอาไว้ในเพลง Live & Larn (ลีฟแอนด์เลิร์น) ประพันธ์โดยคุณบอย โกสิยพงษ์ (เวอร์ชันที่คุณกมลา สุโกศล ขับร้อง ฟังแล้วได้พลังมากๆ)
"..เพราะชีวิตคือชีวิต
เมื่อมีเข้ามาก็มีเลิกไป
มีสุขสมมีผิดหวัง
หัวเราะหรือหวั่นไหว
เกิดขึ้นได้ทุกวัน
อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน
เติมความคิดสติเราให้ทัน
อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน
และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด
สุขก็เตรียมไว้
ว่าความทุกข์คงตามมาอีกไม่ไกล
จะได้รับความจริง
เมื่อต้องเจ็บปวดไหว..."
"ให้อภัยตัวเอง" จากที่ลองทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น กับการตอบสนองของตัวเองในสถานการณ์นั้นๆ ทัศน์มองว่า การที่เรารู้สึกว่าตัวเองทำได้ไม่ดีพอ หรือการสงสัยว่าตัวเองมีศักยภาพไหม มันคือการคาดหวัง เป็นการตั้งความหวังกับตัวเองสูงเกินไป กดดันให้ตัวเองทำ ความเครียดก็ตามมา เหมือนกำลังหลงทาง ติดกับดัก เมื่อเวลาผ่านไปสรุปได้ว่า..นั่นมันไม่ใช่เป้าหมายสำหรับการพุ่งชน นั่นไม่ใช่สิ่งที่ตามหา "ให้อภัยตัวเอง" คนเราไม่จำเป็นต้องทำได้ทุกอย่างที่อยากทำ ลองได้ถ้าไม่ไหวก็ยอมแพ้ได้ ลองทำอย่างอื่นได้ ทำให้มากขึ้น อย่าคิดเยอะเกินไป อย่ามัวแต่กังวลว่าผลจะออกมาไม่ดี เรียนรู้จากสิ่งที่เจอ ค่อยเป็นค่อยไป เราพยายามทำได้ดีที่สุดของความสามารถ ณ เวลานั้นๆ ก็พอแล้ว ความสำเร็จกับความสุขมันคนละเรื่องกัน รักษาสมดุลให้ตัวเองได้ก็เพียงพอและสงบสุข
"รักตัวเองให้ได้แบบที่รักคนอื่น" การอยากเป็นคนดีทำให้คนเราพยายามทำดีต่อคนอื่น เสียสละเพื่อคนอื่น แล้วมานั่งเหนื่อยๆ ใจลอย น้อยใจว่าทำไมเขาไม่เห็นค่า ทำไมเขาไม่ดีตอบบ้าง เราแคร์เขาแต่ทำไมเขาไม่แคร์เรา ถ้าเป็นแบบนี้คือ เราไม่รัก ไม่แคร์ตัวเองก่อน แล้วจะหวังให้คนอื่นมาแคร์ได้ยังไง ลองนึกตามดูค่ะว่าจริงไหม เมื่อก่อนทัศน์ก็ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่คือการพยายามเป็นคนดีสำหรับคนอื่น จนลืมตัวเอง คิดถึงตัวเองทีหลังเสมอ เมื่อเป็นแบบนั้นเราก็ต้องเปลี่ยนค่ะ การรักตัวเองต่างจากการเห็นแก่ตัวนะ คนเราคิดถึงตัวเองก่อนได้ เป็นเรื่องปกติที่คนรักตัวเองเขาทำกัน ก่อนจะทำเพื่อคนอื่นถามตัวเองก่อนว่าเราจะไม่เสียใจ หรือไม่เดือดร้อนแน่ๆ ใช่ไหม ถ้าใช่ แล้วเขาต้องการสิ่งนั้นจากเราไหม ถ้าใช่ทั้ง 2 อย่างก็ทำเลยค่ะ